Sabah uyanamadım değil; uyandım ama okula gitmek istemedim. Öğleden sonraki derse giderim diye düşünüp biraz daha uyudum. Sonra tekrar kalktım, acele acele kahvaltı ettim, giyindim ama birden bişi oldu ve hiç gitmek istemediğimi farkettim. İnsan kendini her zaman zorlamamalı. Ben de okulu ektim. Çok da mutluyum, hiç de üzülmüyorum.

Burada okul genellikle sıkıcı. Hatta salı günü derste o kadar sıkıldım ki nefes alamadığımı hissettim. Ölücektim. Gerçekten.

Geldiğim master 2 programının bir de master 1'i var. Dolayısıyla sınıftaki insanların çoğu geçen seneden tanışıyorlar. Yani ben yine nakil öğrenciyim. Ergenliğimin en deli çağlarında da aynı şeyi yaşamıştım. 13 yaşındaki bir kız çocuğunu düşünün, çirkin, saçları kıvırcık ve kabarık ve okula nakil gelmiş. O dönemin bende yarattığı hasar büyüktür. Bunları anlatmak istemiyorum ama büyük dedim siz anlayın. İşte hafızamın taa derinlerine ittiğim, tepik attığım o anılar yine depreşiyor. Ben de kendimi bok gibi hissediyorum. Sınıfta bi kadın var, biraz yaşlı. Lisansını 1985'te bitirmiş, uzun süre çalışmış, bu sene de tekrar master yapmaya karar vermiş. Bok var sanki. Neyse işte o kadını yumruklamak istiyorum. Böyle dersin ortasında ayağa kalkıp pata küte dövmek istiyorum onu. Çok sinir, çok gıcık.

Burada herkes sapıkça not alıyor. Ama aptal aptal şeylerin notunu da alıyor. Bir örnekle açıklamak gerekirse ORCO günleri diye bir organizasyon var, iş dünyasından insanlar gelip bişiler anlatıcak filan. Hoca da o günlerde biraz daha klasik giyinin dedi. Yanımdaki mal bunun da notunu aldı: "Klasik giyin" Alahım, tam bi salak.

Yani pek bi arkadaşım yok. Bazen kendime o kadar üzülüyorum ki. Yalnız kaldım resmen. Böyle kendime bakıp ağlayasım geliyor. Ne acizlik. Bunları da buraya yazıyorum, halbuki insan böyle durumlarda içine atar. Ama düşünün artık nasıl üstüme üstüme gelmiş her şey. Hayır yani ben hayatının her döneminde kendini ifade etmiş biriyim. Böyle sessiz, ürkek durmak kanıma dokunuyor.

Neyse bakalım, gelecek günler güzel olur inşallah. Bu yazı da pek karamsar oldu diye böyle umutlu bi sonla bitirmek istedim. O kadar da değil canım; sevdiğim şeyler de var burada. Ama şu an hiç onları anlatasım yok. Sinirliyim, asabiyim. Öptüm canım